اکسیژن در سال 1771 از سوی داروساز سوئدی کارل ویلهلم شیله کشف شد، ولی این کشف خیلی سریع شناخته نشد و با اکتشاف مستقل جوزف پریستلی به طور گسترده تری شناخته شد، و از سوی آنتوان لورن لاووزیه در سال ۱۷۷۴ نامگذاری شد.

همه انسانها برای نفس کشیدن به گاز اکسیژن نیازمند هستند، اما مانند بسیاری موارد ممکن است گازاکسیژن مناسب نباشد. اگر فردی مقدار زیادی اکسیژن برای مدت زمان طولانی تنفس کند، به ششهایش آسیب میرسد. تنفس ۵۰ تا ۱۰۰ درصد گازاکسیژن در فشار نرمال در مدت زمان طولانی سبب مشکلاتی در ریه میشود. افرادی که به طور مداوم یا گه گاه در معرض اکسیژن خالص قرار میگیرند، باید قبل و پس از انجام کار تحت آزمایشهای ریوی قرار بگیرند. گازاکسیژن در دماهای پایین ذخیره میشود و بنابراین افرادی که در محیط پر اکسیژن فعالیت میکنند باید لباسهای مخصوص بپوشند تا بافتهای بدن انها از یخزدگی برحذر باشد

هیچ اثر منفی ازمایع ویا  گاز اکسیژن در محیط زیست گزارش نشده است

قرارگرفتن طولانی در معرض گاز اکسیژن خالص میتواند برای شش و سامانه عصبی سمی باشد. تأثیرات ریوی شامل آماس شش (ورم ریه) کاهش ظرفیت شش و آسیب به بافتهای ششی میباشد. تأثیرات بر سامانه عصبی شامل کاهش بینایی، تشنج و اغما میشود .

همچنین مشتقات خاصی از اکسیژن، مانند ازون و پروکسید هیدروژن و رادیکالهای هیدروکسیل و سواکسیدها بسیار سمی میباشند. بدن سازوکارهایی را برای مقابله با این گونهها توسعه داده. برای نمونه، عامل طبیعی گلوتاتیون و بیلی روبین که فراورده بخش شدن طبیعی هموگلوبین است، میتوانند به عنوان یک پاداکسید (ضد اکسید) عمل کنند. منابع تمرکزیافته مایع یا گاز اکسیژن باعث احتراق سریع شده و بنابراین، در کنار فراوردههای سوختی خطر گسترش سریع آتش سوزی و انفجار وجود دارد.